WIN Interview – De kunst van het loslaten
Managen in 2014
Managers hebben het lastig in deze tijd: krimpende budgets, medewerkers die minder betrokken zijn en een opeenstapeling van veranderingen. Stef Beun, manager bij VOOR Welzijn, heeft daar geen moeite mee. Hij voelt zich als een vis in het water. Hoe kan dat? Een interview met een manager die zich profileert als ondernemer in welzijn.
Voor elk goed idee is geld
“Bezuinigingen zijn niet leuk, maar het is voor mij geen reden om bij de pakken neer te zitten. Ook in deze tijd is er voor elk goed idee geld te vinden”. Als voorbeeld noemt hij De YP, de locatie waar het het 1e WIN Werk(t) Festival heeft plaatsgevonden. Een voormalig buurthuis, waarvan VOOR Welzijn de exploitatielasten van 2 ton per jaar niet meer kon dragen. De wethouder beloofde de wijk echter dat het gebouw behouden zou blijven en ondersteunde dat met een eenmalige subsidie van € 60.000. In twee jaar tijd is het pand omgetoverd tot een levendig ondernemershuis, met een restaurant en is de welzijnsfunctie behouden voor de wijk. “Dit was in het verleden ondenkbaar, omdat we als welzijnsstichting geen activiteiten met marktconforme tarieven mochten ontplooien. We zouden dan direct gekort worden op de subsidie. Dat is iets wat je als organisatie dan met de wethouder moet regelen. De YP vervult inmiddels een voorbeeldfunctie voor heel Den Haag. De exploitatielasten bedragen nu € 50.000, maar het pand veel meer waarde gekregen voor de wijk. Iedereen die waarde toevoegt kan meedoen en wordt daarmee mede-eigenaar aan het concept. Professionals, huurders en vrijwilligers werken op een natuurlijke manier samen. De gebruikers van het pand voelen zich samen eigenaar en regelen de dagelijkse gang van zaken. Niemand is te beroerd om de handen uit de mouwen te steken. Voor mij is dat een mooi voorbeeld van werken in netwerken”.
Niet standaard
“Als wijkmanager ben ik zeer betrokken bij deze locatie. Toch is het de kunst om het los te laten. Wel betrokken te blijven, maar veel verantwoordelijkheid over te dragen, behalve de exploitatie en de veiligheid. Als het nodig is dan weten ze mij te vinden, ook al werk ik ondertussen in een andere wijk. Dat is mijn manier van werken; over grenzen heen gaan. Mijn netwerk is groot. Ik streef er naar om elke drie jaar iets anders te doen en elke tien jaar van werkgever te veranderen. Daardoor heb ik zelfvertrouwen opgebouwd en veel geleerd. Het allerbelangrijkste is te leren delen. Dat was mijn valkuil. Door niet alleen kennis, maar ook successen en zorgen te delen ontstaat er ruimte. In mijn geval ruimte voor innovatie en nieuwe werkvormen. Veranderen vind ik leuk. Managen is nooit mijn doel geweest. Als medewerker had ik vaak moeite met mijn managers. Ik voelde me geremd en vond vaak dat ik het beter kon. In mijn huidige rol komt alle ervaring van pas en kan ik toch bij mijzelf blijven”.
Manager als coach
“Ik ben een generalist en heb geen vakopleiding voor welzijnswerk. Daardoor heb ik ook niet de neiging om te denken dat ik het beter kan dan mijn collega’s. Ik stel wel vaak de ‘waarom’ vraag. Mijn medewerkers zijn de specialisten en weten wat hen te doen staat. Ze waarderen dat ik er voor hen ben, als ze mij nodig hebben. De lijnen zijn kort en ik maak direct duidelijk of iets wel of niet kan. Als mij iets niet bevalt, dan zeg ik het ook direct. Zo ga ik ook met mijn baas om. Ondertussen zorg ik voor een continue stroom van nieuwe projecten, met de daarbij behorende financiële middelen. Mijn bedrijfsmatige achtergrond en ondernemende houding zorgen daarvoor. Soms worden ze daar wel gek van, maar over het algemeen vindt iedereen het juist leuk om hard te werken en te zien dat het veel waardering oplevert. Zo slagen we er met elkaar in, om langzaam een cultuurverandering voor elkaar te krijgen. Dat is hard nodig, want het imago van welzijn is niet zo best”.
Waarom smaakmaker?
“Via smaakmakers kom ik in contact met andere ondernemende mensen en nieuwe ontwikkelingen. Het geeft inspiratie en daardoor kan ik mijzelf blijven vernieuwen. Ik vond het bijvoorbeeld erg interessant om te horen hoe Erik Gerritsen de veranderingen bij Jeugdzorg in Amsterdam aanpakt. Daarnaast ben ik persoonlijk betrokken bij WIN en sponsor van het SmaakmakerFestival*. Een groot deel van de principes van werken in netwerken breng ik in praktijk. Niet allemaal, want zo principieel ben ik niet”. Hij lacht.
Irmgard Bomers interviewt regelmatig smaakmakers over werken in netwerken. Stef is haar echtgenoot en een van de eerste managers die het WIN concept hebben toegepast in hun afdeling.
*Vanaf 2017 WIN Werk(t) Festival op 21 maart.
