WIN Hoogte- en dieptepunten

Dit jaar is het tien jaar geleden dat ik mijn bedrijf WIN Recept ben gestart. In die tijd is werken in netwerken organisch ontwikkeld tot een non-profit activiteit van mijn eigen eenmanszaak. Dat was niet de bedoeling en is ook niet zonder slag of stoot gegaan. In die jaren heb ik keuzes gemaakt die lang niet altijd werden begrepen, maar het is het waard geweest.

Wat was ik naïef

Blijvend maatschappelijke waarde creëren door te laten zien dat je in je werk idealisme en zakelijkheid kunt combineren. Dat wilde ik laten zien en dat is me gelukt. Met hulp van velen en vallen en opstaan, want wat was ik naïef

Ik heb nooit geweten wat ik wilde worden en dat is achteraf mijn geluk geweest. Daardoor heb ik in verschillende sectoren en functies gewerkt, zowel in profit als non-profit. De laatste 10 jaar als zzp-er. Wat heb ik een hekel aan dat etiketje, want het was nooit mijn bedoeling, maar ik ben er nu wel eentje met volle overtuiging. Tegelijkertijd voldoe ik echter ook aan de definitie van een ondernemer, al pieker ik er niet (meer) over om mensen in dienst te nemen. Dat heeft deels te maken met mijn leeftijd, maar veel meer met het inzicht dat een vast dienstverband met de daaraan gekoppelde sociale zekerheid, niet meer past in deze tijd en veel talent onbenut laat. Een sociaal voorzieningenstelsel, onafhankelijk van de contractsoort, is de oplossing en eenvoudig te organiseren. Waarom het nog niet gebeurt? Het gaat zeer waarschijnlijk heel veel vaste banen kosten. Overigens ben ik geen tegenstander van een vaste baan. Als ik zou moeten kiezen tussen vast of flex dan zou ik het echt niet weten; beide hebben voor- en nadelen.

Van planmatig naar organisch ontwikkelen

Van meet af aan heb ik geweldige mensen om me heen gehad voor korte of langere tijd. Soms betaald, maar meestal onbezoldigd. Tot eind 2016 zijn we met een club enthousiaste gangmakers vooral aan het bouwen geweest, met mijzelf als roerganger en mijn kennis en ervaring opgedaan in organisaties. Groot zijn we nooit geworden: de database schommelt al jaren rond de 2000 smaakmakers. De Innovatief in Werk prijs die we wonnen was een bekroning op die periode. Achteraf is het een tijd geweest waarin ik ook zelf zoekende was en nog heel veel moest leren. Vooral ook het antwoord vinden op de vraag wat mijn verdienmodel is.

Eind dat jaar heeft ook de omslag van planmatig naar organisch ontwikkelen plaatsgevonden. Werken in netwerken ontwikkelde zich tot een soortnaam, als tegenhanger van werken in organisaties. Tijdens het kerstdiner maakte iemand de opmerking dat met WIN nooit iets te verdienen viel. Dat is het moment geweest dat we qua positionering hebben gekozen om ons te richten op het individu. Qua tijd en inkomsten ben ik mij zelf steeds meer gaan losweken van WIN en ben ik het (betaalde) schrijverschap gaan opbouwen. Eigenlijk was het er altijd al, maar ik had er nooit brood in gezien. WIN kost mij na al die jaren nog steeds geld, maar ik beschouw het als een investering die het waard is, omdat ik het op een andere manier terugverdien. Al mijn spaargeld is erin gaan zitten en er is zelfs een periode geweest dat ik financieel niet meer kon bijdragen aan het huishouden. Dat voelde heel slecht. Die tijd is gelukkig voorbij. Met mijn inkomen ben ik onafhankelijk en kan ik het leven leiden dat ik wil.

Tijd om te zaaien

Door de jaren ben ik WIN steeds meer gaan automatiseren en mijn werk voor WIN gaan terugbrengen tot de essentie: het schrijven van content voor de website en de Arbeidsvitaminen, waarvan de 348^e editie deze week verschijnt. Er zijn momenten geweest dat ik heb overwogen om ermee te stoppen. In de zomer van 2018 bijvoorbeeld, toen ik in een opwelling een eind heb gemaakt aan het gangmakerschap. Het zorgde voor een ongelijkwaardigheid die niet paste bij de uitgangspunten, maar het belangrijkste was het besef dat de energie eruit was en gedoe overbleef. Gedoe dat je in elk team vroeg of laat krijgt als je te lang bij elkaar blijft, maar waar ik geen zin in had. Ik wilde niet langer de roerganger zijn, maar gewoon een van de smaakmakers. Het wonderlijke is dat daarna alles min of meer vanzelf door is gegaan. In die periode was ik vooral bezig om deel 3 van WIN op papier te krijgen (hoe werkt het). Het was een enorme worsteling, die ik uiteindelijk met hulp van mijn twee dochters tot een eind heb weten te brengen. Met het voltooien van de WIN trilogie eind 2019 en het opschrijven van het win-win-win gedachtegoed was mijn persoonlijke missie voltooid. Ik heb het tot een punt gebracht en het is nu anderen om het verder te brengen. Ook nu was het antwoord van collega-smaakmakers: waarom zou je stoppen? De behoefte aan betekenisvol werk en collega’s blijft. Ook bij mijzelf. Juist de Corona maakt die behoefte manifest. Nu is er tijd en ruimte om te gaan zaaien. Zo voel ik dat.

21 maart is door de jaren heen een bijzondere dag gebleken. In 2013 verscheen op de eerste lentedag deel 1 van de WIN Trilogie, vanaf 2014 was het de dag van het WIN Werk(t)festival en in 2021 gaan smaakmakers letterlijk zaadjes planten.

Ontroerend

Voor de troepen uitlopen is niet gemakkelijk, maar terugkijkend heb ik dat altijd gedaan en ik houd van uitdagingen. Het kan geen toeval zijn dat ik mijn hele werkzame leven betrokken ben geraakt bij nieuwe (technologische) ontwikkelingen. Ik kan niet de toekomst voorspellen en heb niet de wijsheid in pacht, maar zie/voel dingen eerder aan. In mijn hoofd kan ik heel snel (nieuwe) verbindingen maken en van perspectief wisselen. Dat kan best irritant zijn en het raakt me als mensen dat niet op waarde kunnen schatten.

Met WIN doen we het moeilijkste wat er is: mensen bewegen om vrijwillig iets aan hun (werk)gedrag te veranderen. Ik raak ontroerd als ik zie dat het werkt. Met het win-win-win gedachtegoed kunnen doorbraken worden gerealiseerd naar een economie waarin welvaart en welzijn hand in hand gaan. Of het gebeurt? Ja, met kleine stapjes, voor iedereen die wil, ongeacht afkomst, leeftijd en diploma’s. Een feest om te zien en reden voor een feestje op 5 september 2021.

Op mijn 62e zit ik heerlijk in mijn vel. De basis daarvoor is al lang daarvoor gelegd en daarover is nog veel meer te vertellen. Hierover gaat het boek dat ik van plan ben op de dag van mijn pensioengerechtigde leeftijd te publiceren: (werktitel) Ik ben toch niet gek? Een testament van mijn werk. Raak je nu geïrriteerd? Dan moet je het boek t.z.t. vooral gaan lezen, want de titel slaat op een gebeurtenis in mijn leven, lang voordat er sprake was van WIN. Maar je kunt het natuurlijk ook gewoon vragen.

Irmgard Bomers