Blog – Collega’s vind je overal
Over werken in de nieuwe economie
Eén à twee keer per jaar wandel ik met een wisselend gezelschap oud collega’s. Twintig jaar geleden werkte ik een kleine drie jaar met ze samen. We automatiseerden een van de belangrijkste diensten van KPN: de nummerinformatie. Een keiharde saneringsopdracht die veel mensen hun baan kostte.
Toch delen we de herinnering aan een geweldig leuke tijd: keihard werken, met veel humor en creativiteit. Iedereen doet al lang wat anders, maar de connectie blijft en we voelen ons nog steeds collega’s. Hoe kan dat?
Anders werken
Het zaadje van de walk & talk is al twintig jaar geleden gelegd. Met een directeur die zich kwetsbaar durfde op te stellen en een manager die één keer per jaar op zaterdag zijn mensen uitnodigde voor een wandeling. Beide wandelen nog regelmatig mee. Met de directeur was ik het lang niet altijd eens en ook nu praten we soms langs elkaar heen, maar dat geeft niet. We respecteren elkaar. Mijn werkervaring uit die tijd is van invloed op de manier waarop WIN nu werkt. De omstandigheden zijn echter totaal verschillend. WIN is een zwermorganisatie; kent geen hiërarchie, geen functies, geen dienstverbanden en biedt geen inkomensgarantie. Desondanks voelen wij ons ook collega’s van elkaar. Hoe kan dat?
Nog een voorbeeld. Ik werk zelf al bijna 5 jaar regelmatig in de Caballerofabriek, samen met andere zelfstandige professionals. Het verschil met het werken in een organisatie is minimaal, zo ervaar ik. Misschien zelfs wel socialer, omdat we niet hoeven samen te werken en geen tijd verdoen met vergaderen. Een tijdje terug is ‘onze’ werkplek in andere handen gekomen. Een verandering waar niemand om had gevraagd. Nieuwe mensen, een nieuwe inrichting en andere regels. Onze reactie? Gemopper, geklets en wantrouwen. Hoe kan dat?
We delen iets
Collega’s en collegialiteit hebben dus blijkbaar niets met organisaties, vakgebieden of bazen te maken. De behoefte aan collegialiteit zit intrinsiek in mensen. Dat hoef je dus niet te organiseren. De behoefte om daarnaast met elkaar te werken aan vooruitgang is groot. Daarvoor kom ik in beweging, want ik profiteer zelf immers ook van het resultaat. Naast mijn oud-collega’s beschouw ik mijn mede werkers in de Caballerofabriek ook als collega’s. Hetzelfde geldt voor de smaakmakers in de WIN Werkkring en zelfs mijn eigen man. We zijn collega’s van elkaar. We delen iets, zonder druk van bovenaf, en helpen elkaar waar nodig. Niet omdat het moet, maar uit vrije wil.
Tijd voor een nieuwe definitie
Rutger Bregman onderbouwt deze ontwikkeling in zijn artikel Weg met de controle. Leve de intrinsiek gemotiveerde mens. Ik citeer “Zoals een plant vruchtbare grond nodig heeft, zo heeft ook de mens een stimulerende omgeving nodig. De belofte van een nieuwe generatie psychologen en economen is dat we naar een samenleving kunnen evolueren waarin het onderscheid tussen werken en spelen vervaagd, we onze talenten kunnen ontwikkelen en onze dromen kunnen najagen. Dat is niet links of rechts en ook niet kapitalistisch of communistisch. We hebben het hier over een derde beweging, waar de naam nog niet voor is gevonden*. Maar één ding is zeker: niets is krachtiger dan mensen die doen wat ze doen omdat ze het willen doen.” Dat kan ik uit eigen ervaring beamen.
*In de context van WIN noemen we dit de nieuwe economie. Paul Mason noemt het postkapitalisme.
Irmgard Bomers is initiatiefnemer van WIN (werken in netwerken) en schrijver van o.a. Een nieuwe weg naar inkomsten en werkplezier en Natuurlijk Werken. Tevens coauteur van Nieuwe Business Modellen: samenwerken aan waardecreatie en het Kantelingsalfabet. Iedere maand blogt ze over ontwikkelingen die haar werk raken.
