Schrijven in netwerken

Schrijven vormt voor smaakmaker Jaap Luikenaar de rode draad in zijn werkzame leven. Ook op deze website verschijnen met enige regelmaat ook blogs van zijn hand. Voor het eerst heeft hij nu zijn eigen ervaring als inspiratiebron gebruikt en het boek Man op de mammapoli samen met zijn netwerk gerealiseerd. Hij noemt het schrijven in netwerken, met een knipoog naar werken in netwerken. Over dit proces deelt hij zijn ervaring.

Dit is het

Het is nu een week geleden. Ik klap mijn laptop dicht nadat ik de laatste correcties van mijn boek naar de uitgever heb gestuurd. Zo, dat was dat. Geen letter kan er nu meer aan worden veranderd. Wie schrijft weet dat het vak niet uit schrijven bestaat, maar vooral uit schrappen, inkorten, herschrijven, bijvijlen, aanscherpen, weggooien, formuleren, herformuleren en nog maar eens proberen. Naarmate de deadline dichterbij komt word ik steeds onzekerder over de tekst waar ik aanvankelijk zo blij en tevreden mee was. Maar of ik nu wil of niet: onzeker zijn heeft nu niet langer zin. Sorry voor het boek, maar dit is het.

Een patroon doorbreken

`Man op de Mammapoli’, zo gaat het boek heten. Met als ondertitel: ‘Wat als je vrouw borstkanker heeft?’ Wie een boek schrijft over borstkanker, weet dat hij (of zij) niet de enige is. Kanker is een populair thema. Maar als je de partner van de borstkankerpatiënt als vertrekpunt voor je boek neemt, doorbreek je een patroon en begeef je je op een vrijwel onbeschreven terrein. ‘Hoe gaat het met jou? is de vraag die je als partner maar al te vaak krijgt. Via het standaardantwoord: ‘Met mij gaat het goed hoor’, gaat het vervolgens weer over de patiënt en haar (soms zijn) sores. Aan de hand van mijn eigen partner-ervaringen belicht het boek wat er voor, tijdens en na de borstkankerbehandeling in hem omgaat.

Zinvolle zinnen

Van het boek, dat eind mei uitkomt, even een uitstap naar het schrijvers vak. Ik heb gemerkt dat bij mijn schrijven vaak de drie waardes boven water komen die de pijlers vormen bij WIN – werken in netwerken: het eigen belang (ik), het maatschappelijk belang (wij) en het economisch belang (ik en wij). Meer concreet: schrijven is mijn lust en mijn leven; door te schrijven leer en ontwikkel ik mezelf: een puur persoonlijk belang. Maar als het daarbij over een maatschappelijk onderwerp gaat, draagt m’n schrijverij bij, dat ook anderen – mijn lezerspubliek – daarvan kan profiteren. De inkomsten uit het boek tenslotte vormen voor mijzelf en andere betrokkenen de derde, economische, waarde.

Zinvolle zinnen schrijven. Zinnig, inhoudelijk, doordacht en doorleefd. En daarbij zorgen voor volop ‘lucht’ in de tekst, zodat het allemaal niet te zwaar wordt. Een manier van schrijven die ik door de jaren heen heb aangeleerd. En nog heel veel jaren verder wil ontwikkelen. Met mijn pensioen als basisinkomen, want van schrijven alléén rond zien te komen, dat kunnen alleen de besten. Dat is jammer, want daardoor worden helaas veel boeken niet geschreven. Om die reden denk ik dat een basisinkomen – het gratis geld voor iedereen – financiële ruimte geeft ongeacht je leeftijd. Niet alleen voor schrijvers, maar voor iedere beroepsgroep.  Zodat niet alleen talenten, maar ook allerhande experimenten met het nieuwe werken, in nieuwe businessmodellen, een kans krijgen om te ontwikkelen.

Schrijven in netwerken

Terug weer naar het boek en het netwerk dat zich eromheen heeft gevormd. Een clubje van kennissen, oud-collega’s, familie en vrienden dat zich rechtstreeks of via via met het boek heeft bemoeid. Natuurlijk mijn vrouw Helma en ikzelf als hoofdpersonen, maar daarnaast kritische meelezers uit mijn vriendenkring, een oud-collega die de eerste correctieronde doet en later een tennismaatje voor een tweede rondje. De behandelend arts doet de medische check op de boekinhoud en dat blijkt maar goed ook. Dochter Suze bouwt momenteel aan de website www.manopdemammapoli.nl en twee andere dochters, Stephanie en Karen, heb ik ook voor het boek geïnterviewd. Uitgeefster Ineke Hogema van Lenteuitgeverij ben ik via een kennis op het spoor gekomen en in haar netwerk zit vormgever Roel die de tekst tot een mooi boek maakt.

Zo is Man op de mammapoli voor mij het resultaat van tijdelijke samenwerking met als hoofddoel het tot stand brengen van een boek. Ik noem het SIN: schrijven in netwerken, met een knipoog naar WIN.