Hoe ver-werken we de Coronacrisis?
We hebben heel wat voor onze kiezen gehad, de laatste maanden. Omdat iedereen het anders heeft beleefd en er anders op reageert, is het belangrijk om die ervaringen gezamenlijk te verwerken. Bijvoorbeeld door goede, betekenisvolle gesprekken te organiseren. Organisatiefilosoof Ben Kuiken laat zijn gedachten erover los.
Overdreven?
We hebben een heftige tijd achter de rug, en nog steeds is het de vraag of het virus onder controle blijft. Het blijft spannend. Sommigen hebben al de vergelijking met de Tweede Wereldoorlog gemaakt, maar dat lijkt me overdreven. Onze huizen staan nog overeind en er hoefde niemand onder te duiken of te vluchten. En toch kan de impact van de Coronacrisis groot zijn. Mensen zijn angstig geweest voor zichzelf en hun dierbaren. Ze moesten van de ene op de andere dag thuisblijven en dat bracht soms spanningen met zich mee in gezinnen en relaties. Ze moesten thuis zo goed en zo kwaad als dat ging hun werk blijven doen, terwijl er soms kinderen op de achtergrond om aandacht vroegen en de partner aan dezelfde keukentafel luidkeels zat te bellen.
Iedereen heeft deze afgelopen periode anders ervaren. Hun thuissituatie is verschillend, maar mensen zijn zelf ook anders, en reageren dus ook anders op stress, angst en onzekerheid. Terecht stelt Stefan van der Stigchel in deze column dat de Coronacrisis zijn tol heeft geëist en dat medewerkers tijd en ruimte nodig hebben om alles te verwerken. Hij gebruikt de beeldspraak van de batterij, die behoorlijk leeg is geraakt en weer opgeladen moet worden. Als organisatiefilosoof let ik erg op taal, want taal is belangrijk; met taal kunnen we hele werelden creëren. En eerlijk gezegd vind ik het beeld van de batterij wat ongelukkig gekozen.
Even opladen?
Dat beeld zou namelijk kunnen suggereren dat het verwerken van alles wat er gebeurd is een kwestie van opladen is. Even een tijdje rust nemen, aan het stroom en je bent weer ‘ready to go’. Door het in deze nogal mechanistische termen te beschrijven, bestaat het risico dat je geen aandacht besteedt aan het echte verwerkingsproces. Dat is namelijk meer dan een beetje rust pakken. Er met elkaar over praten, betekenis geven, voelen, huilen misschien, lachen, knuffelen…Voor mijn promotieonderzoek houd ik me bezig met het thema sensemaking, wat je zou kunnen vertalen naar betekenisgeving: hoe geven we betekenis aan onze situatie en wat er gebeurt? Wat betekent dat voor wie we zijn? Het blijkt dat we dit altijd samen met anderen doen, en dat niet alleen cognitieve, maar ook lichamelijke en emotionele processen een rol spelen.
