Het wintergesprek

Een blog over groeiend onbehagen

“Het is aan ons” is het motto van Merlijn Twaalfhoven en de titel van zijn laatste boek. Een boek voor iedereen die verantwoordelijkheid wil nemen voor zichzelf, z’n omgeving en de wereld. Dat spreekt mij aan. Merlijn is een componist die met verbeeldingskracht,  schoonheid en creativiteit de wereldproblemen te lijf gaat, zoals op zijn website is te lezen. Een aanpak die ik ook van harte onderschrijf.

Het was voor mij dan ook vanzelfsprekend om mee te doen met zijn project het Wintergesprek. Een landelijk initiatief om in huiskamers met elkaar in gesprek te gaan over het groeiend onbehagen in de samenleving én een kans om ook uit mijn eigen bubbel te komen. Het is mij niet gelukt, kan ik verklappen. En daarmee is mijn eigen onbehagen in eerste instantie alleen maar gegroeid.

Hoe kan dat?

Mijn eigen onbehagen komt voort uit het gevoel dat ik mij steeds minder thuis voel in mijn eigen land. Dit ondanks het feit dat ik een netwerk heb opgebouwd van geweldige mensen die allemaal op hun manier bezig zijn om verantwoordelijkheid te nemen voor zichzelf en de wereld om hen heen. Duurzame initiatieven buitelen over elkaar heen, aan goede intenties en aardige mensen geen gebrek, maar aan de andere kant neemt de polarisatie toe en wordt de kloof tussen arm en rijk alleen maar groter. Althans, als je afgaat op wat de media vertellen. Dit terwijl al lang duidelijk is dat als er een wil is er ook een weg is. Dat is altijd zo geweest en zal altijd zo blijven.

Dan lees ik de kop in Het Hele Westland, een van de media die ik het persbericht heb toegestuurd. “Het onbehagen in haar buurt groeit in deze tijd”, constateert Irmgard Bomers.” Nee, denk ik direct. Mijn onbehagen groeit vanwege de toenemende kloof, maar ik heb geen idee of het onbehagen in mijn buurt groeit. Daarover wil ik juist in gesprek met mensen die ik niet ken. En daarom heb ik ook een persoonlijke uitnodiging in de bus gedaan van buurtgenoten in een nieuw appartementencomplex tegenover mij. Natuurlijk maak ik me wel eens druk over bepaalde zaken in de buurt (ik denk aan de onveilige verkeerssituatie), maar met mijn gevoel van onbehagen heeft dat niets te maken.

Positief

Het is dus niet gelukt om via het Wintergesprek met onbekenden het gesprek aan te gaan. Daarentegen heeft het feit dat ik meedoe aan het Wintergesprek wel tot gesprekken geleid in mijn eigen bubbel over onbehagen. Dat is positief, maar het levert geen nieuwe inzichten/invalshoeken op. Dan bedenk ik mij ineens dat mijn WINtergesprek eigenlijk al op 5 januari heeft plaatsgevonden. Met 15 bekende mensen vanuit de meest uiteenlopende achtergronden vierden we bij mij thuis een feestje. Ik realiseer me hoeveel jaren het heeft gekost om zover te komen. Maar ook dat we collectief van mening zijn dat de tijd van praten, anderen overtuigen, voorbij is. Iedereen is op zijn of haar manier bezig om te laten zien hoe een wereld die eerlijker omgaat met mens, natuur en geld werkt. We zijn het lang niet altijd met elkaar eens en dat is goed. De methoden verschillen, maar dat maakt niet uit. Het is aan ons. Ik ben benieuwd hoe het verder gaat met de wintergesprekken. Reacties zijn welkom.

Irmgard Bomers is partner van WIN Werkt en schrijver van o.a. de WIN Trilogie over de toekomst van werk.