Blog One small step

Door de aandacht voor eerste maanlanding dacht ik ineens weer aan een van de indrukwekkendste presentaties die ik in mijn leven heb gehoord. Astronaut Mike Mullane vertelde tijdens een IBM-congres midden jaren negentig in een bloedstollend verhaal waarom de ontploffing van de Challenger geen accident was, maar een predictable surprise. Geen verrassing dus, maar even in het verleden duiken levert wel een verrassende ontknoping op.

Zie je wel?

“We hadden het kunnen weten”, “Ik heb het nog zogezegd”, “Zie je wel”. Hoe vaak kom je dit niet tegen. We horen en zien dagelijks dingen die niet kloppen. Je beschermt jezelf daartegen, door je te verschuilen achter protocollen, te wijzen op anderen die steken laten vallen, afspraken te maken waardoor je zelf geen risico loopt of door gewoon niets te doen. Je mond te houden.

Geen enkele missie is vrij van menselijke fouten, technisch falen of onverwachte risico’s. Dat geldt ook voor de maanmissies van de NASA. Bij de Apollo 11 ging het goed, maar de Challenger ontplofte kort na vertrek. Wat zorgde ervoor dat de ene missie slaagt en de andere niet?

Grote gevolgen

Mullane’s verhaal over de Challenger blijkt op YouTube te staan. Volgens hem was de hoofdreden: afwijkingen accepteren onder druk van een onrealistisch doel. Wat je trouwens op YouTube ziet, haalt het niet bij zijn live optreden destijds in San Diego. Hij vertelde het verhaal vanuit zijn perspectief als astronaut, die met een beetje geluk ook in de Challenger had gezeten. Eén kleine man op een groot podium voor een zaal met duizenden techneuten die ademloos luisterden naar een verhaal dat zo herkenbaar is voor iedereen. Een verhaal over collectief falen.

Met kleine stappen

Intussen zijn we twintig jaar verder en Mullane blijkt nog steeds op het podium te staan. Zijn verhaal gaat nu over het belang van eigenaarschap en verantwoordelijkheid nemen voor je eigen geluk en dat van anderen. Een verhaal over de betekenis van IK. Hoe hij zijn onmogelijke droom realiseerde om als brildrager astronaut te worden. Ik herken er veel in en realiseer me dat zijn optreden destijds onbewust veel invloed heeft gehad op mijn handelen.

Het verhaal van Mullane is een verhaal van continue kleine stappen nemen, een beetje moed en een beetje geluk. Dat had het team van Apollo 11. Neil Armstrong negeerde de boordcomputer en zette Apollo 11 handmatig op de maan. Hij realiseerde daarmee een onmogelijke missie. Eén handeling van één man met mega gevolgen. ‘One small step for man, one giant leap for mankind’ of was het ‘One small step for a man’?

Irmgard Bomers (initiatiefnemer van werken in netwerken) blogt regelmatig over zaken die haar werk raken.