Kantelingsalfabet

Verandering begint met delen

Zo begint het Kantelingsalfabet,  een co-creatie van 100 smaakmakers. Het is in vier maanden tijd geschreven en een initiatief van Richard van der Lee, Ingrid Bennink en Sabine van Baal.

Lees hieronder het hoofdstuk Durven, geschreven door WIN initiatiefnemer Irmgard Bomers.

Durven

Het moment dat het voor mij duidelijk was dat het allemaal anders zou kunnen, was toen ik mij realiseerde dat er ontwikkelingen gaande zijn waar ik geen weet van had. Ik, die altijd druk bezig was met vernieuwing in organisaties en daar mooie resultaten mee behaalde. Zo druk, dat ik geen oog heb voor de echte vernieuwing die gaande is. Een kanteling die impact heeft op alle aspecten van onze samenleving en die op een hele andere manier tot stand komt dan ik gewend ben. Mensen uit alle lagen van de bevolking zoeken verbinding op basis van gemeenschappelijke waarden en behoeften en zetten hun talenten in om te werken aan een gezamenlijk resultaat. Ze doen waar ze goed in zijn. Daar is niet zoveel durf voor nodig en het is ook nog eens geweldig leuk. Appeltje-eitje.

Angst

Waarom zijn er nog zo weinig mensen die buiten de gebaande paden durven gaan? Waarom blijven we met elkaar zoveel energie steken in het in stand houden van structuren die hun langste tijd hebben gehad? Structuren waar menigeen zelf al lang niet meer in gelooft, maar waar we braaf aan meedoen. 92% vindt dat er teveel wordt vergaderd. De dappersten onder ons komen niet opdagen, met als excuus “te druk”. Waarom minderen we niet? De belangrijkste reden kan worden samengevat in één woord: angst. Angst voor het onbekende of het oordeel van anderen. Angst om buiten de boot te vallen. Druk, druk, druk is de norm en dat beeld houden we met elkaar in stand.

Ik ben niet radicaal. Toch heb ik het aangedurfd om mijn vaste baan op te zeggen, omdat ik van uitdagingen houd. Het idee dat ik tot mijn pensioen hetzelfde werk zou moeten doen, benauwde mij. Maar de angst voor het onbekende ook. Toch heb ik de knoop doorgehakt en mijzelf drie jaar de tijd gegeven om vanaf nul iets op te bouwen. Dat is veel lastiger dan ik van tevoren had gedacht. Vooral omdat de meeste mensen je voor gek verslijten, je veel onbegrip tegenkomt en je gelijk weer in een hokje wordt geplaatst. In mijn geval zzp-er. Dat was niet mijn doel en bovendien houd ik niet van hokjes. Mijn kijk op de wereld is er behoorlijk door veranderd. Inmiddels weet ik dat het niet nodig is daarvoor je baan op te zeggen. Toch heb ik nog geen seconde spijt gehad van deze stap.

Risico

Als je de dingen blijft doen zoals je altijd doet, dan verandert er niets. Stilstand is achteruitgang, want de vernieuwing gaat door. Ook zonder jou. Oplossingen komen niet meer van boven. Daarvoor zit de wereld te complex in elkaar. Als iedereen zich bewust is van de ontwikkelingen die gaande zijn en de mogelijkheden die dit biedt, dan zouden veel meer mensen stappen durven te zetten. Daarmee vergroot je aanzienlijk de kans op succes voor jezelf of de organisatie waar je voor werkt. Er is niets mis met gezond eigenbelang, zolang het niet ten koste gaat van anderen. Het vraagt wel om een andere manier van denken en doen. Over je eigen drempels stappen. Meestal zijn het emotionele drempels. Innovatie is voor 75% mensenwerk, blijkt uit de jaarlijkse Innovatiemonitor. Mensen maken het verschil. Dat verandert niet.

Mijn drie jaar zijn voorbij en het resultaat overtreft mijn verwachtingen. Het is ook veel leuker dan ik had gedacht. Als ik van tevoren had geweten wat ik nu weet, dan was ik er veel eerder mee begonnen. Tien jaar is de tijd die ik achteraf nodig heb gehad om beetje bij beetje mijn verworvenheden en status los te laten en vertrouwen op te bouwen. Te ontdekken dat er veel meer mensen zijn die worstelen en dat je met elkaar in deze tijd enorm veel kunt bereiken. Maar eerlijk is eerlijk: als ik drie jaar geleden had geweten wat ik nu verdien, dan was ik er waarschijnlijk toch niet aan begonnen. Want geld is wel een ding in het hele proces.

Klein is het nieuwe groot

Uit eigen ervaring kan ik zeggen dat geld niet gelukkig maakt. Maar toch! Geld staat wel symbool voor vrijheid, onafhankelijkheid en geluk. En zakelijk gezien ook voor succes. Voor mij is geld een middel om een leuk leven te leiden. Dat heb ik. Werk doen wat er toe doet maakt daar voor mij een belangrijk onderdeel van uit. De energie en waardering die dit oplevert vergoedt veel. Ook het feit dat ik mijn financiële doelstelling nog niet heb gehaald. Het heeft tijd gekost, maar inmiddels maak ik mij daar niet meer druk over, want dat is het niet waard.

In het proces van kantelen helpt het om de 80/20-regel op je eigen situatie toe te passen. Het Pareto-principe is van oorsprong een economische regel. Het principe gaat er vanuit dat 80% van de resultaten wordt gerealiseerd door 20% van de oorzaken. Met die 20% maak je het verschil en oogst je waardering. Hiermee voeg je waarde toe en kom je niet in concurrentie of rivaliteit met elkaar. Dan werk je vanuit je eigen kracht samen met anderen aan het beste resultaat. Pas als er sprake is van gelijkwaardigheid zijn mensen bereid kennis te delen. Dan ontstaan er meestal mooie dingen, zeker als niet voor de hand liggende partijen elkaar weten te vinden en versterken. Voor een kanteling is het voldoende als 20% zich achter een idee schaart.

Conclusie

Om te kantelen hoef je geen grote durfal te zijn. Ik heb gekozen voor een rigoureuze stap, maar je beperkt het risico aanzienlijk, door kleine stappen te nemen. Daar is geen geld voor nodig, maar vooral tijd. Tijd om te ontdekken dat niemand de wijsheid in pacht heeft, maar dat je wereld aan mogelijkheden groter wordt door steeds opnieuw grenzen te overschrijden. Die vele kleine stappen maken met elkaar één grote. Ruimte voor een kleine stap heeft iedereen. Mensen maken samen het verschil.

He Kantelingsalfabet is o.a. te bestellen bij Bol.com