Blog Duimen dat het goed komt
Ik heb een knoop in mijn maag. Vandaag is het uur U. Lukt het mijn man om de baan te krijgen die hij zelf heeft gecreëerd. Hij is ervan overtuigd. Ik ben er niet zo zeker van, maar kan in deze fase weinig meer doen dan duimen. Voor de zekerheid heb ik onze dochters gevraagd dit ook te doen. Het is negen maanden geleden dat hij boventallig werd.
Je koopt er niets voor
De schok was groot in maart. Ik schreef een blog over het ongeloof, de onrechtvaardigheid en ook domheid van het besluit. Het leverde veel hartverwarmende reacties op. Dat is fijn, maar je koopt er niets voor. De realiteit is dat de reguliere weg voor een boventallige zestig plusser weinig perspectief biedt.
Tot verbazing van velen bleef mijn man aan het werk. Niet in de wijk, dat was passé, maar op het hoofdkantoor. Dezelfde club waar hij zo zijn bedenkingen over heeft, omdat hij een praktijkmens is. Zijn verzoek om een aantal innovatieve projecten af te maken werd gehonoreerd en hij bleef lekker bezig. Al snel diende zich ook een nieuw project aan. Alles bij elkaar zo’n drie dagen in de week, dus ruim voldoende tijd om daarnaast ook aan de slag te gaan als vrijwilliger, netwerkgesprekken te voeren, met een coach op zoek te gaan naar verbeterpunten, een opleiding te volgen en lekker lang met vakantie te gaan. Allemaal belangrijke zaken waar je als werkende meestal pas de tijd voor neemt als het te laat is. Zaken die voor mij vanzelfsprekend onderdeel zijn van een toekomstbestendige werkstijl. Je koopt er nu nog niets voor, of toch wel?
Je waarde laten zien
Het besluit van mijn man stond vast. Hij wilde weg en zocht een innovatieproject in het sociaal domein voor een jaar of drie. Het feit dat hij ondertussen lekker bezig was, bleef niet onopgemerkt. Dat de organisatie wellicht niet zo’n goede keuze had gemaakt, werd intern gaandeweg ook duidelijk. “Wil je niet blijven, want er is niemand die jouw werk kan overnemen?”, was de vraag een paar maanden geleden. Een belachelijke vraag, in eerste instantie. Zijn vertrouwen in de organisatie was behoorlijk beschadigd. Er volgden gesprekken waarin dit werd uitgesproken. Gaandeweg kwam ook het inzicht dat een nieuwe rol weer nieuwe uitdagingen biedt en het gras elders echt niet groener is. Wat overheerste was het plezier dat hij bleef houden in het werk, omdat hij zijn talent kan gebruiken en ruimte krijgt. In het wijkcentrum lijkt de geest uit de fles. Het is niet alleen een gevolg van het vertrek van mijn man en het nieuwe organisatiemodel. Ook een ondernemende gemeenteambtenaar is vertrokken. Mensen maken het verschil, maar we houden het systeem met elkaar ook in stand.
Het sollicitatiecircus stoppen
Voor mijn man ligt een nieuwe rol in de organisatie als projectmanager sociale innovatie in het verschiet. Best bijzonder op je 62ste. Het systeem vereist echter dat er een functiebeschrijving wordt gemaakt, een vacature komt en een sollicitatieprocedure wordt gestart. Kandidaten die boventallig zijn hebben voorrang. Hij levert de input voor de beschrijving, solliciteert op de functie en wordt uitgenodigd voor een gesprek. Hij is niet de enige die solliciteert.
Vanmiddag is het sollicitatiegesprek. Wat de uitkomst ook is, het geeft mij een ongemakkelijk gevoel. Ook wij doen mee om een werksysteem in stand te houden dat niet meer past in deze tijd. Een systeem dat niet flexibel is, onvoldoende gebruik maakt van talent en een schijnzekerheid biedt. Duimen dat het goed komt!
PS: het is goed gekomen. Je komt Stef regelmatig tegen in de WIN Werkkring en op het WIN Werk(t) Festival.
Irmgard Bomers is initiatiefnemer van WIN (werken in netwerken) en blogt regelmatig over zaken die haar werk raken.
