Een trieste dag

Vandaag heb ik voor het eerst in zeven jaar geen feest. Het voelt niet goed. Daar komt nog bij dat het WIN WIN WIN boek maar niet af wil komen en van de verkiezingsuitslag word ik ook niet vrolijk. MIN MIN MIN dus. Wat is er aan de hand?

Echt balen

Vorig jaar op 21 maart had ik voor het eerst het gevoel dat de formule van het WIN Werk(t) Festival klopte. Geen standaard programmering, eerlijke verhalen en een mooie mix van mensen. Niets aan veranderen dus, behalve de locatie. Dit jaar in de directe omgeving van mijn werkplek. Lekker makkelijk.
Niet dus. Er zijn simpelweg te weinig aanmeldingen om het programma goed te kunnen laten werken. Voor het eerst in zes jaar gaat het feest dus niet door. Daar baal ik behoorlijk van.

Waar ik ook van baal, is dat het maar niet lukt om goed op papier te krijgen hoe werken in netwerken werkt. De deadline van het boek heb ik al tig keer uitgesteld. Ik troost me met de gedachte dat Buwalda dat ook heeft gedaan en dat het uiteindelijk resulteert in een ‘magnum opus’. Voor nu is dat een schrale troost.

De verkiezingsuitslag maakt duidelijk dat quasi intellectuelen die met latijn strooien het voordeel van de twijfel krijgen. Zelden heb ik zo’n slechte toneelspeler gezien als Baudet, maar -eerlijk is eerlijk- zijn verhaal verkoopt goed. Het zegt iets over onszelf.

Net zo gek

De MIN MIN MIN gebeurtenissen houden verband met elkaar. De verkiezingsuitslag is tekenend voor de transitie, waar meer gekken de macht krijgen uit naam van democratie. Ik ben zelf ook zo’n gek, die gebruik maakt van de ruimte die er is. Eentje die weliswaar helemaal niets heeft met macht, maar wel probeert om een doorbraak te realiseren als het gaat om onze werkcultuur. Het niet doorgaan van het festival symboliseert voor mij hoe ingewikkeld dat is, maar ik ga door omdat ik zie dat het kan. Op mijn manier.

Eerlijk duurt het langst

Schrijven lucht op. De appjes die ik ondertussen krijg ook. Er zijn ergere dingen. Het goede nieuws is dat het festivalprogramma voor volgend jaar al klaar is. Alle direct betrokkenen willen door. Dat scheelt een hoop werk. En het is op een zaterdag, wat wellicht ook een voordeel is. Het ontwerp van het boek is ook af en ik ben er blij mee. Een stimulans om door te gaan.
Ik stap zo op de fiets en ga langs bij Den Haag Werkt, een grootschalig evenement in het World Forum. Een goede plek om WIN WIN WIN onder de aandacht te brengen, op mijn manier. Met een eerlijk verhaal dat toekomstbestendig is, polarisatie doorbreekt, ruimte biedt voor ontwikkeling én afwijkende meningen. Dat wil toch bijna iedereen?

Irmgard Bomers (initiatiefnemer van WIN) blogt regelmatig over zaken die haar werk raken